LesdeuxPonts.Free.fr + Famielle Derlon avec Photos

Hallo!
Inmiddels zijn ook de foto's geplaatst tot en met het verslag van 11 mei 2011.
Véél kijkplezier!!


Bonjour á tout,
Hallo allemaal!

14 mei 2011
15e dag 6e etappe

Deze unieke dag begint in Vézelay…….

Al extra vroeg wakker, door het auto verkeer, hier op een kruising van wegen, maar ook door het bezig zijn met de overwegingen: ’n hele rustdag nemen, doorgaan of zelfs nu gaan stoppen. Er liggen nog 2 Fransen twintigers op dezelfde slaapkamer die ‘nog aan de gang zijn’, dus moet ik mijn eerste activiteiten zoveel mogelijk buiten kamers houden. Voor mijn rug en lichaamsoefeningen ga ik een verdieping lager met een deken+kussen. Enige tijd daarna komt er een hele grote pelgrim met dito rugzak naar beneden om vroeg te kunnen vertrekken, en die begint zich slap te lachen toen hij me in het donkere op de tegelvloer in een ‘ruststand’ zag liggen. Nadat hij zag dat ik ook vooral bewegingen maak kwam hij weer bij en vond het geinig.

Hierna eerst maar eens naar de keuken en samenkomstruimte beneden om te gaan ontbijten, hier tref ik Jozef aus Kauzen bij Trier nog aan, die extra vroeg wilde vertrekken voor zijn ruim 35km. vandaag! Wat fijn dat ik hem nog kan groeten én een goede dagtocht toewensen en nog wat vragen stellen want hij heeft al eens de tocht naar Nevers vanaf hier helemaal gelopen!! ! Hij gaat deze keer van hier het traject naar Bourges nemen. Jozef roept mij mee naar buiten en snel laat hij de beginroute borden zien op de kruising hier tegenover. Nu blijkt dat er een geheel nieuwe route is (met gedeeltes van de GR 654 waarvan ik de Nederlandse routebeschrijving en het Franstalige complete boek heb) uitgezet met geel/blauwe schildjes met schelp en/of pijl erop tot Nevers aan toe, je hebt helemaal hierbij geen routebeschrijving meer nodig, alleen maar pijltjes volgen aldus Jozef. Dat is gemakkelijk en loopt sneller omdat ik niet meer de beschrijving hoef te lezen en de kaarten erbij moet halen. Het is zelfs nog avontuurlijker omdat ik niet weet waar het naar toe gaat! Ja en nu is het meteen ook duidelijk ik hoef niet meer te kiezen, want dit ga ik doen, dat is ook meteen weer een nieuwe uitdaging!! Jozef: Danke Schön, Sjhaloom, Bon Camino……!


En dan nu eerst maar eens eten, in de eetruimte zit ook een vrijwilligster uit Lyon die voor zo’n 14 dagen is overgekomen om allerlei ondersteunend werk te doen en de pelgrims te ontvangen en uit te zwaaien dat ze erg gedreven doet! Afscheid nemen, dat deed ze wel heel mooi bij Jozef: de handen met de palmen tegen elkaar Bon Camino ..met twee kleine buigingkjes…! Ik heb haar als dank en waardering ‘n Petit souvenir, een traktaat met het thema: La Paix avec Dieu gegeven en daar achterop gezet: MERCY, Je t’aime avec Dieu! Ze keek er na, was blij en ging naar boven ……..
En dan nu mijn Sakadoo=rugzak inpakken, en daarna nog naar de Boulanger hier 300m.vandaan……Met Dick en Frans waar ik tot voor kort vele kilometers v.d. Camino gelopen had, stonden daar nota bene voor de toonbank, aanvankelijk dacht ik dat is wel heel bijzonder elkaar hier en nu te treffen, even een drukte van jewelste in de kleine Boulanger ……..nou maar buiten even verder………! Toch wist ik wel dat die kans bestond, omdat ze een kortere route naar Vézelay gekozen hadden, maar daarna een rustdag zouden nemen hier. Frans: ik had verwacht dat we je tijdens de mooie….avondkerkdienst met welluidende koorklanken zouden treffen…inderdaad nogmaals heel jammer dat ik daar niet bij was!!
We lopen gedrieën naar het kruispunt=beginpunt van waar de route naar Bourges die Dick gaat kiezen en a/d andere kant de route naar Nevers, die beide met de eerder vernoemde schildjes zijn uitgezet en die ik zal gaan nemen. Hier nemen we gedrieën afscheid, Frans loopt nog een stukje tot Saint-Pére met mij mee op de route naar Nevers, waar we wat konden bijpraten over de afgelopen dagen, om daarna af te haken voor zijn eigen route naar Le-Pui-en-Velay, dit is een mooi symbool in het leven, dat we als mensen met elkaar oplopen, soms eenmalig voor korte of -heel lange duur,soms blijf je elkaar heel het verdere leven met tussenpozen ontmoeten ! Maar eigenlijk loopt ook ieder mens min of meer de meeste tijd toch ook met zich/haar zelf …………………………………………!


Om 9.55u stuur ik Leo Janssens nog even een sms verzoek met de groeten aan alle vrijwilligers die met mij aan het project: behoud www.berkenhuisje.nl dat is mijn ouderlijk huis in de www.Genneperparken.nl zaterdags aldaar werken.


Het is gaan regenen en ik loop al een tijdje met regenbroek en jack en een klein opvouwbaar parapluutje tegen het beregenen van mijn brillenglazen, om toch zo veel mogelijk zicht te kunnen behouden op de natuur en voor de veiligheid. Om 10.45u kom ik aan in Precy-Le Mailt. De route gaat door dorpjes, over kronkelende gladde kleiige boswegen met soms diepe karrensporen….! Bij/uit een van de huizen klinkt getimmer wat voor enige gezelligheid zorgt. Meer nog de welluidende vogelfluitconcerten geven nieuwe dynamiek aan mij. Het blijkt gestadig regenen, om 11.20u. arriveer ik in Pierre Perthuis en loop naar de kruising waar mogelijk een horeca is. Ja!Ik tref er een trendy nieuw restaurant-hotel van buiten ziet het er erg verzorgd uit,waarbij ik een dure prijslijst verwacht, maar toch, het is echt prettig op dit moment nu het blijft regenen, deze voorzienigheid te benutten.
Bos-stok tegen de buiten muur en naar binnen,…. grote ontvangt ruimte, grote tafels in voorbereiding voor het middag eten waarlangs jongere zwartharige Française in het zwart me tegemoet komt, het maakt me wat verlegen als blijkt dat we alleen hier zijn…….! Ik kan hierdoor moeilijker mijn tot nu toe aangeleerde opgedane Franse taal kennis benutten, maar ik vertelde haar in ieder geval dat ik met ‘de grote wandeling’ bezig ben en uit Nederland kom en dat ik graag thee wil drinken en of dat kan,ja hoor…! Even daarna zet ze een bedienblad op de verhoogde houtafscherming bij de entree met kopje, chocolaatje en suiker en‘n pot thee. Omdat ik mijn regenkleding nog aan heb, met mogelijk klei onder schoenen en langs de pijpen van mijn regenbroek, stel ik voor om maar vlakbij te blijven en links de eerste grote begintafel met stoelen te gaan gebruiken. Ze bied me ook de canapé hoek aan. Ja, dat heeft meerwaarde en lijkt me wel sjiek! Ik neem ‘n Franse krant en bloemenboekje mee. Ik loop links de grote ruimte in met rechts de canapés met een (niet actieve)houtstookplaats erbij waar ze netjes het degelijk servies voor me neerzet. Een plaats om er echt de tijd voor te gaan nemen. …!
Ze gaat verder met haar werkzaamheden,……voordat straks +- 13uur de gasten gaan komen, ik kijk ‘ook’de zaal in naar de inrichting en zie vlakbij op de verhoogde houtwand achter de canapé een grote vaas met mooi passende witte bloemen erin, het is ook nog heerlijk geurende jasmijn! Verder zie ik een harmonie in het geheel(die er zeker aan toe bijdraagt dat je er heerlijk en sfeervol kunt samenzijn), ik zeg tegen de bedienster dat het een mooie zaal is en dat beaamd zij ook, ik maak er ’n foto van. Ze is onder andere bezig met geweven servetten voor te vouwen. Ik wil eigenlijk liever meer praten ……,maar ga wat krant en boek bekijken , de thee is nog te heet om te drinken. Onderwijl ik probeer in mijn element te komen begin ik me toch ‘een potje te knoeien’ wat nu, geen zakdoek bij me?!!
Dan maar gauw naar de toilet, die eerst even bezet was door een kort daarvoor aangekomen collega of bazin. Flink wat extra toiletpapier v.d. rol gehaald waarmee ik meteen alles weer netjes kon maken, een hele opluchting. Inmiddels bespreekt ze met haar collega praktische zaken. Als ik de inhoud van de potthee geheel benut heb om het warms en om mijn vochtgehalte aan te vullen neem ik het bedienblad met servies en de prop toiletpapier mee en zet het weer op de ‘startplaats’ neer. Inmiddels is ze weer alleen en bezig met het vouwen van servetten, waarbij ze me heel ‘bijzonder’ aankijkt en lacht. Ik lach terug, even daarna kijkt ze weer zo en wat intenser, ja wat nou… ? Mijn manhart is niet van steen….! Ik zou het graag willen communiceren maar het komt er niet uit, vooral door te weinig kennis v.d. Franse taal is het niet kunnen benoemen van details nu, zeker een handicap. Ik vraag maar gauw om af te kunnen rekenen………., ze zegt de prijs, wat precies weet ik al snel niet meer, ik geef ze maar voor de zekerheid vier euro…ik krijg 1,70 euro terug… en ik bedank ze extra vriendelijk……..,voor 2,30euro zo’n topkwaliteit op zo’n top locatie, zo kan het dus ook, terwijl ik ook bij een ordinaire friettent 2,20moest betalen voor een haastig en ‘naakt’ glaasje thee…
De rest van de dag heeft deze ervaring me het meeste de verdere dag bezig gehouden en de dagen erna nog regelmatig…..! Een ding is zeker het was even een ‘zaligachtig’ intermezzo daar bij: lesdeuxponts.Free.Fr waar ik nog vaak en graag aan terug denk…………………………………………………. !!


Buiten gekomen ben ik verder gegaan met de paraplu, want het bleef nog regenen. Achteraf denk ik dat het eerlijker/beter zou zijn geweest als ik haar gevraagd had om een foto te mogen maken van haar in het interieur, en dat ik haar in ieder geval ook een ‘Petit papier souvenir’ had moeten geven……… Ook tijdens deze etappe zijn er meer bijzondere ontmoetingen,-ervaringen, waar langer over nagedacht kan tijdens het wandelen dan in het dagelijks leven!!

Regelmatig komen we in nieuwe of gelijkaardige omstandigheden en/of situaties, die ons maar eenmalig aangeboden wordt…….,en waarin we een keuze moeten of mogen maken. Gelukkig zijn er soms ook de herkansingen , als er eens kans niet genomen is.!

Bij de enige mesthoop die ik tegenkwam houd ik een toilet stop. Het klaart op, als ik om 13.uur bij een kerkhof met overdekte koepelpoort aankom kan ik daar droog lunchen en a/d binnenkant op een verhoging gaan zitten. Ik heb er ’n foto van gemaakt. Na de Champagne, Chablis,en Bourgogne streek loop ik nu door de Morvan. Om 15.25u. loop ik voorbij Neuffontaines waar volgens een verwijzingsbord een Gite moet zijn, ik moet er +- 1km. voor van mijn route af en kijk daarom eerst in het volgende dorp of er een is! Als ik met wandelen tussen 7.30u.-8.30u begin is er het streven om uiterlijk tussen 15.00-16.30u. een overnachtingsplek te hebben gevonden. Om +-15.30u.kom ik in Vignes Le haut binnen gewandeld, en zie kort daarna 3 jongens tussen 4-11 jaar mijn richting in komen, ik loop ze tegemoet en stop voor een oud schoolgebouw en zeg Bonjour. In het Frans vertel ik dat ik uit Nederland kom en pelgrim ben, op weg naar Saint Jacques de Compostella en nu een kamer of overnachting mogelijkheid zoek en/of er een Gite d’etappe is in het dorp. En dat was niet, even later komt er een man naar ons toegelopen en die vraagt of ik ook Engels versta, ja, hij legt uit dat er zes kilometer verderop wel een hotelletje is, waarop ik reageer dat van de route af is en dat het vaak niet prijswaardig is. Zijn vrouw hangt uit het raam en vraagt wat er aan de hand is en hij legt het uit!

Hij gaat een karton halen en tekent de route ernaar toe helemaal netjes uit. Onderwijl hij hier aan werkte, komt er een van de drie jongens Clermont genaamd, keihard aangerend en zegt heel enthousiast dat zijn vader die boer is en waar momenteel een jagersfeest is, heeft gezegd dat ik ,als ik dat wil bij/op ’n hooizoldertje in de grote schuur mag overnachten en dat ik me kan wassen bij de wasbak in de stal met koe en kalf. De man, Jean-Pierre loopt met kleine Clermont en mij naar die plaatsen, waarop ik moest lachen,’dat ik dit ook nog mag meemaken’..... en genoot van het kinderlijke jongen enthousiasme en zei dat ik dat ook goed vind, ik heb uiteindelijk een luchtmatrasje en een tot min 8 graden donzen slaapzak bij me en een keer met alleen koud water wassen bij de beesten is ook natuurlijk stoer………………!

Dat is geregeld denk ik, ik vraag aan de man of er ergens in het dorp wat te eten is, eigenlijk niet, maar dat is geen probleem,wil je nu eten, o, ik probeer met de Fransen een Fransman te zijn en met de Jood een Jood en met de Griek een Griek, dus kan ik ook gewoon de Franse tijd aanhouden………!
Kom maar mee. Trap op, ik mocht gewoon de schoenen aanhouden….,Jean-Pierre maakt de deur open van een ruime woonkamer, waarin z’n vrouw aan het hoofd zit bij zelfgemaakte taarten, waaronder een zelfgemaakte chocolade taart, waarin ze kaarsjes aan het insteken is , met rechts van haar twee zonen +- 35j. en links van haar een vrouw met de baby aan haar borst met daarlangs een vriend, van een der zonen! Alle mannen in keurig strak kort herenkapsel en idem kledij. De lichaamstaal van de aanwezigen, die mijn grijze,door het wandelen en de wind gevormde haardos aanschouwde geven me al gauw even de gedachte, dat pa wel een heel unieke vreemd uitziende onbekende binnengehaald heeft. Ik voel de spanningen dat het kort en hevig het een en ander teweegbrengen, ik zeg Bonjour, ga naar ieder apart toe kijk ze aan en geef ze een hand en zeg: mong nong é Willie behalve de moeder die aanvankelijk graag wat meer dan gewenst met de kaarsjes bezig blijft …….. en die ik wat later een hand geef. Jean-Pierre brengt me naar het andere hoofd van de tafel en zegt: ga maar zitten, wil je wat drinken, cola? Qui! Wil je eten? Ja dat is goed. Op een vol bord wordt alles voor me neergezet, wil je brood, ja graag.
De chocoladetaart wordt aangesneden en als familie samen gegeten.
Ondertussen probeer ik het allemaal ook nog te volgen en nu blijkt dat ze de verjaardag van de jongste zoon die vandaag 33 is geworden hier vieren. Hij werkt als auto-ingenieur en woont met zijn vrouw en baby van december 2010 net zoals zijn broer die logistiek ingenieur is, in Parijs . Er komen cadeautjes bij, Jean-Pierre zet een Fles champagne bij zijn zoon. Ik vraag of ik een foto mag maken, ja natuurlijk zegt Jean-Pierre . Geleidelijk aan komt er meer acceptatie/ontspanning. Even daarna vragen ze mij om van hun een familie foto te maken. Daarna vragen ze mij om er ook bij te komen staan. Ik vraag hen ook met mijn toetstel een foto te maken.
Jean-Pierre en zijn vrouw Eugenia vragen mij regelmatig of het eten niet te veel is. Omdat er veel couscous bezat, zei ik dat ik een kleine man ben, maar een rustige en goede soms grote eter ben. Bij de familieleden worden de champagne glazen neergezet. Jean-Pierre maakt de champagnefles open en er wordt ingeschonken, er worden slokjes geproefd, ik eet mijn laatste deel op. Jean-Pierre zet bij mij ook een champagne glas neer en schenkt champagne in, enige tijd later gaan de glazen omhoog en wordt er met elkaar geklonken, gezien de grote van de tafel, sta ik op en loop ik erlangs om ze allen te kunnen bereiken, en zeg: Viva La Vie: Leven Het Leven… en dat komt goed over……., de jonge moeder roept het na……..!
Als mij ook chocolade taart wordt aangeboden, zeg ik graag nog wat te wachten, kort daarna wordt me dat nogmaals gevraagd waarop ik zeg dat het goed is. Dit is ondanks dat ik al goed gevuld ben, smullen geblazen!!


Het wordt steeds gezelliger. Eugenia bied mij aan binnen Europa naar alle vaste nummers te bellen en dat laat ik liever op z’n beloop.
De vrouw van Jean-Pierre, Eugenia is van Roemeense afkomst en kan ook redelijk Duits spreken. Ze hebben 25 jaren in Mali als directeursechtpaar voor een internationale COTON productie verbetering bedrijf gewerkt en bezochten daarvoor nagenoeg ook alle Franstalige Afrikaanse landen. Daarna hebben ze nog 2 jaren hetzelfde gedaan in Oezbekistan en in Duitsland. Hun jarige zoon Etienne,die ook wat Duits en Engels spreekt is in Duitsland geboren is en getrouwd met Sirandou, die ook Engels spreekt, ze heeft een Malinese vader en Poolse moeder, hun dochter heet Yeleen. De andere stillere zoon heet Clément spreekt ook Engels. Omdat Eugenia van Roemeense afkomst is, vertelde ik haar van de prachtige projecten, die mijn alter kameraad onder de rioolkinderen in Roemenië heeft opgezet. Daar was ze erg in geïnteresseerd, daarom heb ik haar het websiteadres: http://www.sos-straatkinderen.nl/ gegeven en hebben we samen deze website in het Nederlands en het Engels bekeken.
Hierna zei Jean-Pierre dat ik ook in hun huis kan slapen, in plaats van in de stal, dit is natuurlijk ook een leuke geste, aanvankelijk liet hij mij een plaatsje zien helemaal boven waar ook andere slapen. Maar later bleek bij overleg dat ik beter beneden kon gaan overnachten. Daarom hebben we samen een matrasje naar beneden gebracht. Gezien de enorme gastvrijheid die ik al genoten heb, en dat ze nu hun familieverjaardagsfeest vieren waarvoor de kinderen helemaal uit Paris zijn gekomen, wil ik graag de rest van de dag beneden blijven. En dat kon,als ik dan de website http://www.sos-straatkinderen.nl/ nog kan laten zien beneden en gebruik mag maken van de computer, kan ik ook nog mijn verslag bijwerken en dat was óók goed, nou beter kon het niet natuurlijk. Jean-Pierre kwam nog 1 grote fles water brengen en vraagt toen zijn vrouw Eugenia ook kwam kijken en praten, hoe laat ik morgen graag wil ontbijten, 7 uur? Dat is geen probleem omdat Jean-Pierre normaal al om +-6uur opstaat.


Om alles ook met de enthousiaste buurjongen en de rest van hun gezin te laten verlopen heb ik aan Jean-Pierre voorgesteld om wat foto’s te gaan maken van de aangeboden accommodatie en hun even te gaan verwittigen dat ik hier een slaapplaats aangeboden gekregen heb. Ik heb eerst wat foto’s gemaakt, Jean-Pierre ging daarna ook mee en zo hebben we samen nog kennis gemaakt met de ouders en de rest van het gezin van Clermont. Speciaal foto’s gemaakt toen Clermont het kalf met moedermelk en schenktuit te drinken gaf. Daarna van Clermont alleen op straat met de belofte de foto’s door te sturen zodat hij ze bij Jean-Pierre kan komen zien, een spontaan leuk samen zijn!!

Het werd toch nog +- 22.20 voordat ik ter rusten ging, al gauw bleek het een ‘peperkoekmatras’ te zijn waardoor ik de tegels eronder kon voelen, ik heb mijn matrasje ook opgeblazen en er onder gelegd………….. na deze zeer indrukwekkende dag, waarin ik meer van de Fransen en Frankrijk ben gaan houden……………….!


Met dank voor je belangstelling!
Groeten,
Willie